پروین شاکر

پروین شاکر (اردو: پروین شاکر) (انگریزی: Parveen Shakir) (ڄَمَّݨ دی تَرِیخ: ٢٤ نومبر ١٩٥٢ء – فوت تِھیوݨ دی تَرِیخ: ٢٦ دسمبر ١٩٩٤ء)  کُوں اردو دی وکھرے لہجے دی شاعرہ ہووݨ دی پارُوں ٻہوں ای گھٹ مُد وِچ اُوہ مہان٘در مِلّی جیڑھی ٻہوں گَھٹ لوکاں کُوں مِلدی ہِے۔

ابتدائی احوال

٢٤ نومبر ١٩٥٢ء کُوں پاکستان دے شہر کراچی وِچ ڄَمّی ہئی۔ اِنّھاں دے اَبّا سئیں دا ناں سید شاکر حسین ہئی۔ اِنّھاں دا ٹَٻَّر صاحبانِ علم دا ٹَٻَّر ہئی۔ اِنّھاں دے ٹَٻَّر وِچ کئی مہان٘درے شعراء اَتے ادباء بݨے ہَن۔ جِنّھاں وِچ "بہار حسین آبادی" دی شخصیّت ٻہوں اُچّی اَتے مہان٘دری ہِے۔ اِنّھاں دے نانا حسن عسکری چَنڳا ادبی ذوق رکھین٘دے ہَن۔ اِنّھاں نے نِکّے لاء وِچ پروین کُوں کئی شاعراں دے کلام نال سُن٘ڄݨوایا۔ پروین ہِک ہونہار طالبہ ہَن۔ تعلیم دے وِچالے اُوہ اردو مباحثاں وِچ حِصّہ گِھندی رہی ہَن۔ اِین٘دے نال نال ریڈیو پاکستان دے اَنجو انج علمی ادبی پروگراماں وِچ سنڳت کرین٘دی رہی ہَن۔ انگریزی ادب اَتے زبان دانی وِچ گریجوایشن کِیتا اَتے بعد وِچ اِنھائیں مضموناں وِچ جامعہ کراچی تُوں ایم اے دی ڈگری گِھدّی۔ پروین شاکر اُستانی دی حیثیّت نال درس تے دریس دے شعبہ نال ڄُڑی رہی اَتے وَل بعد وِچ اِنّھاں نے سرکاری ملازمت اختیار کر گِھدّی۔

حیاتی دا احوال

سرکاری ملازمت شروع کرݨ تُوں پہلاں نؤں ورھیاں تئیں شعبہ تدریس نال ڄُڑی رہی اَتے ١٩٨٦ء وِچ کسٹم ڈیپارٹمنٹ، سی بی آر اسلام آباد وِچ سیکرٹری دوم دے طور تے اپݨی خدمتاں انجام ݙیوݨ لڳی۔ ١٩٩٠ء وِچ ٹرینٹی کالج جیڑھا امریکہ نال تعلق رکھین٘دا ہئی تُوں تعلیم گِھدّی اَتے ١٩٩١ء وِچ ہاورڈ یونیورسٹی تُوں پبلک ایڈمنسٹریشن وِچ ماسٹرز دی ڈگری گِھدّی۔ پروین دی شادی ڈاکٹر نصیر علی نال تھئی جین٘دے تُوں بعد وِچ طلاق گِھن گِھدّی۔

ادبی خدمتاں

شاعری وِچ اِنّھاں کُوں احمد ندیم قاسمی صیب دی اڳواݨی حاصل ریہی۔ اِنّھاں دا زیادہ تر کلام اُنّھاں دے رسالے "فنون" وِچ چَھپدا رِیہا۔

نمونۂ کلام

یاد کیا آئیں گے وہ لوگ جو آئے نہ گئے

کیا پذیرائی ہو اُن کی جو بُلائے نہ گئے

اب وہ نیندوں کا اُجڑنا تو نہیں دیکھیں گئے

وہی اچھّے تھے جنھیں خواب دکھائے نہ گئے

بھر میں نے کھُلی آنکھوں سے سپنا دیکھا

رنگ وہ پھیلے کہ نیندوں سے چُرائے نہ گئے

بارشیں رقص میں تھیں اور زمیں ساکت تھی

عام تھا فیض مگر رنگ کمائے نہ گئے

پَر سمیٹے ہوئے شاخوں میں پرندے آ کر

ایسے سوئے کہ ہَوا سے بھی جگائے نہ گئے

تیز بارش ہو ، گھنا پیڑ ہو ، اِک لڑکی ہو

ایسے منظر کبھی شہروں میں تو پائے نہ گئے

روشنی آنکھ نے پی اور سرِ مژگانِ خیال

چاند وہ چمکے کہ سُورج سے بجھائے نہ گئے

تخلیقاں

اِنّھاں دی شاعری دا موضوع پِرِیت اَتے زنانی ہِے۔

1. خوشبو (1976ء)،
2. صد برگ (1980ء)،
3. خود کلامی (1990ء)،
4. انکار (1990ء)
5. ماہ تمام (1994ء)

پروین شاکر دی قبر دی تختی

وفات

٢٦ دسمبر ١٩٩٤ء کُوں ٹریفک دے ہِک حادثے وِچ اسلام آباد وِچ ٻِتالِہیہ ورھیاں دی عمر وِچ فوت تِھی ڳئی۔ لواحقین وِچ اِنّھاں دے پُتر دا ناں "مراد علی" ہِے۔ اِنّھاں کُوں اسلام آباد دے مرکزی گُستان وِچ پُوریا ڳیا۔ اِنّھاں دی مرقد اُتے اِنّھاں دے ای اِیہ اشعار ڳڑھے ہوئے ہِن:

یا رب مرے سکوت کو نغمہ سرائی دے

زخمِ ہنر کو حوصلۂ لب کشائی دے

شہرِ سخن سے روح کو وہ آشنائی دے

آنکھیں بھی بند رکھوں تو رستا سجھائی دے