پہاکہ
پہاکے وی اکھاݨ ہن۔ انھاں کوں تریمت ذات نے بݨائے۔ ایہ سرائیکی زبان دے او تیر تے نشتر ہن۔جنہاں وچ طنز تے عیب جوئی دا پکھ ہووے اتے جہڑے عورت ذات دیاں کوتاہیاں تے خامیاں دیاں نشان دہی کریندیاں ہوئیں نصیحت تے اصلاح دا پہلو وی نال نال پیش کرن۔ پہاکے دیاں مونڈھی صفتاں ایہ ہن۔
١َ۔ تریمت دی زبان وچوں ادا تھیندے
٢۔ ایندے وچ طنز ہوندے
٣۔ ایندے طنز وچ اصلاح دا پہلو ہوندے
٤َ ایندے اجزاء عام طور تے ہم قافیہ ہوندن
ایں لحاظ نال دناوت دیاں او ڳالھیں جہڑیاں طنز، ٹوک، سکال، اتے کھل ہاسے نال اصلاح دے طور تے کیتیاں ویندیاں ہن، پہاکے ہن۔
- مُنہ نہ متھا جن پہاڑوں لتھا
- آپ لُڑھدی ویندی ٻنھاں کوں متیں ݙیندی
- اڳوں بھا، پچھوں کن٘دھ، ان٘دھا ون٘ڄے کہڑے پن٘دھ
- ارائیں طمعے تائیں
- پٹیا پہاڑ تے نکلیا چوہا
- سوئی دکھ وچوں اُٹھاں دی قطار لنگھ ویندی ہے
- سوہݨی چلی وے بزار، مارے اکھ اُٹھاوے یار، تیݙا یار ہے سُنار
- سُنار ݙیوے جھان٘جراں، سُنار ݙیوے ہار،توں ڄُل بازار، تیݙا یار ہے سُنار