مریم علیہا السلام
مریم (انگریزی: Mary؛ عبرانی اَتے آرامی: מרים، یونانی: Μαριαμ)
بنت عمران علیہا السلام اللہ سئیں دی برگزیدہ ہستی ہَن، انبیاء دے ٹَٻَّر تُوں ہَن اَتے عیسیٰ علیہ السلام دی اَمَّاں ہَن۔ قُرآن مجید وِچ ہِک پوری سورت سورہ مریم اِنّھاں دے ناں نال موجود ہِے۔[١]
اسلام دے مطابق حضرت مریم علیہا السلام ہِک ٻہوں شریف، عفیفہ اَتے پارسا تِرِیمت ہَن جیڑھے ہر ویلے اللہ سئیں دی عبادت وِچ مشغول رہن٘دے ہَن اَتے اُنّھاں کُوں کہِیں مرد نے کݙان٘ہِیں ہَتھ تئیں ناں لایا ہئی۔ اَتے اُنّھاں دے بغیر کہِیں جنسی تعلّق دے ھاملہ تِھیوݨ اللہ سئیں دا ہِک ٻہوں ہِی وݙّا معجزہ ہِے۔ قُرآن مجید اَساکُوں ݙَسین٘دا ہِے جو اللہ سئیں دا ہِک عزیم المرتبت فرشتہ جبرائیل علیہ السلام، اللہ سئیں دے حُکم نال مریم علیہا السلام دے کول آیا اَتے اُنّھاں کُوں پُتر دی بشارت ݙِتّی اَتے خالقِ کائنات دے حُکم نال فرشتے نے اُنّھاں وِچ رُوح پُھوک ݙِتّی جین٘دے نال اُوہ بغیر کہِیں جسمانی ملاپ دے حاملہ تھئے جیڑھی اللہ سئیں دی نشانیاں وِچُوں ہِک نشانی ہئی۔ جاں جو قُرآن مجید وِچ اللہ سئیں روح کُوں آپݨاں حُکم بیان کرین٘دے ہِن یعنی روح اللہ دا حُکم ہِے اَتے اِیہ عیسیٰ علیہ السلام تُوں اَنج وِی ہر جِین٘دی مخلوق وِچ موجود رَہن٘دا ہِے اَتے جیڑھے ویلے تئیں اِیہ حُکم اساݙے اندر موجود رَہن٘دا ہِے اَساں جِین٘دے رہن٘دے ہَیں اَتے جیڑھے ویلے اللہ سئیں اِیں حُکم کُوں منسوخ کر ݙین٘دا ہِے یا رُوح کُوں آپݨے وَل سݙ گِھن٘دا ہِے تاں جُسّہ مُردہ تِھی وین٘دا ہِے اَتے مُݨس فوت تِھی وین٘دا ہِے۔ اِیہ روح کائنات دی ہر جِین٘دے شے وِچ اُوں ویلے تئیں موجود رہن٘دی ہِے جیڑھے ویلے تئیں خالقِ کائنات اُوکُوں جِین٘دا رکھݨا چاہوے۔
قرآن وِچ تذکرہ
لکھوقُرآن مجید وِچ ہِک پوری سورۃ حضرت مریم علیہا السلام دے ناں نال موجود ہِے جین٘دے آیتاں سولھاں تاں چھتری وِچ آپ دا تذکرہ ہِے۔ اِین٘دے تُوں اَنج اَنجو اَنج جائیں اُتّے تذکرہ ہِے۔ قُرآن دے مطابق حضرت عیسیٰ علیہ السلام خُدا دے برگزیدہ نبی ہَن اَتے حضرت مریم علیہا السلام دے پُتر ہَن جاں جو حضرت مریم علیہا السلام کُؤاری ہَن۔ قُرآن نے حضرت مریم علیہا السلام دی پاکیزگی دی اُڳاہی ݙِتّی ہِے۔ قُرآن مجید وِچ آپ دا تذکرہ ناں گِھن تے تَلّے ݙِتّے ڳئے آیتاں وِچ مِلدا ہِے۔
- (آل عمران آیتاں 45,44,43,42,37,36 )
- ( سورۃ مریم آیتاں 36 تا 16 )
- (التحریم آیت 12)
اِین٘دے تُوں اَن٘ج وِیہہ جائیں اُتّے بطورِ حضرت عیسٰی علیہ السلام دی اَمّاں دے اُنّھاں دا ناں مِلدا ہِے۔
سورۃ مریم وِچ تذکرہ
لکھواَتے (اَے رسول) کِتاب وِچُوں مَریم دا حال وِی سُݨا ڄَݙاں جو او آپݨیاں لوکاں کنُوں اَنج تِھی تے سِجھ اُبھار دو ہِک جاء وَن٘ڄ رَہی (١٦)۔
اَتے اُوں اُنّھاں کنُوں آپݨیں آپ کُوں لُکا گِھدّا، ٻَس اَساں اُوندے کولھ آپݨاں رُوح (فرشتہ) بھیڄا، جِہڑا جو اُوندے سامݨیں ہر لحاظ نال اِنسان بَݨ تے ظاہر تِھیا (١٧)۔
(مَریم) آکھیا، ہر حالت وِچ مَیں تَیں کنُوں ٻَہُوں مہربان رَبّ دِی پَناہ مَن٘گدِی ہَاں، جیکر تُوں پَرہیزگار ہِیں تاں (ہَٹ وَن٘ڄ) (١٨)۔
اُوں آکھیا، یقین کر جو مَیں تیݙے رَبّ دا بھیڄیا ہوئیاں، تیکُوں ہِک نیک پَاک پُتر (دِی اِطلاع) ݙیوݨ آیا ہَاں (١٩)۔
مَریم آکھیا، میݙا پُتر کِیویں ڄَم سَڳدے، کِیُوں جو میکُوں کہیں بنی بَشر ہَتّھ وِی نِھیں لَایا، اَتے مَیں کوئی بَدکارِݨ وِی کائے نھیں (٢٠)۔
(فِرشتے) آکھیا، اِیویں تِھی تے رَہسی کِیُوں جو تیݙے رَبّ آکھئے جو میݙے کِیتے اِیہ ٻَہُوں سَوکھا کَمّ ہے، اِیں واسطے وِی جو اَساں اُوکُوں لوکاں کِیتے ہِک نِشانی بݨاوَݨ لڳے ہَیں، اَتے اَپݨِیں طرفُوں ہِک رَحمت وِی اَتے اِیہ سَب کجھ طَے تِھی چُکیا ہے (٢١)۔
ٻَس اُوکُوں اِیویں پیٹ تِھی ڳیا، وَل او اُوں پیٹ نال ہِک پروبھری جاء تے چَلی ڳئی (٢٢)۔
ٻَس اُوکُوں ویاوَݨ دِیاں پِیڑاں کھڄّیاں دے مُنڈھ وِچ گِھن آیاں، آکھݨ لڳی خُدا تَاں اِیویں چَا کرے ہَا جو مَیں اِیں ڳالھ کنُوں پہلے اِی مَر ویندی، اَتے مَیں (ساریاں کُوں) اَصلُوں بُھل بُھلا ویندی (٢٣)۔
ٻَس اُوں تلے کھڑیں ہوئیں مَریم کُوں سَݙ تے آکھیا، جو تُوں مُونجھی نہ تِھی، تیݙے رَبّ تیݙے کنُوں جِھکّی جَاء تے ہِک چَشمہ وَہا ݙتے (٢٤)۔
اَتے تُوں کَھڄّی دَا ٻوجھا پَکڑ تے آپ دو ہِلا، تیݙے اُتے تازہ پَکیاں پِن٘ڈُوں کِر پُوسِن (٢٥)۔
تُوں (پِن٘ڈُوں) کَھا ، اَتے (پاݨِیں) پِی، اَتے اَکّھیں ٹَھار ٻَس جیکر کہیں بنی بشر کُوں (اِعتراض کریندا) ݙیکھیں، تاں آکھیں، جو بے شَک مَیں ٻَہُوں مہربان اَللہ کِیتے روزے دِی نیّت رَکھ گِھدّی ہے، ٻَس مَیں اَڄ کہیں اِنسان نال وِی ڳالھ نہ کریساں (٢٦)۔
وَل او (اُوں ٻال) کُوں چَا تے اَپݨِیں قوم دو گِھن ڳئی، اُنھاں آکھیا اَے مَریم! تُوں تاں نویکلی شَئے چَا آئی ہِیں (٢٧)۔
ہارون دِی بھیݨ ہیں ! نہ تیݙا پِیو کُوئی بُرا شَخص ہَا، اَتے نہ تیݙی مَا بدکردار ہَئی (٢٨)۔
(جواب وِچ) اُوں مَئی ٻال دو اِشارہ چَا کِیتا تاں او لوک آکھݨ لڳے، جو اَساں اِیندے نال کِیویں ڳالھ کروں، اِیہ تاں اَڄݨ جھولی دا ٻال ہے (٢٩)۔
اُوں (ٻال) آکھیا، مَیں وِی اَللہ دا بَندہ ہَاں ! اُوں میکُوں کِتاب وِی ݙِتی ہے اَتے میکُوں نبی وِی بݨایا ہِس (٣٠)۔
اَتے میکُوں، مَیں جِتّھاں وِی ہُوواں برکتاں والا بݨایا ہِس، اُوں میکُوں نماز پَڑھݨ تے زکوٰۃ کڈھݨ دا حُکم کِیتا ہوئے جے توڑِیں وِی مَیں جِیندا رَہواں (٣١)۔
اَتے میکُوں آپݨِیں مَاء نال چَن٘ڳا سلوک کرݨ والا بݨایا ہِس، اَتے اُوں میکُوں مَغریا ہویا تے بَد بخت نھیں بݨایا (٣٢)۔
اَتے سلامتی ہے میݙے اُتّے جِہڑے ݙین٘ہ مَیں ڄَمیا ہَم، اَتے جِہڑے ݙین٘ہ مَیں مَرساں، اَتے جِہڑے ݙین٘ہ میکُوں وَلا جِیوا کھڑایا ویسی (٣٣)۔
اِیہُو کُجھ ہَا عیسیٰ پُتر مَریم دا ! اَتے اِیہا اَصل ڳالھ ہے جِیندے وِچ لوک شَک کریندے پَے ہِن (٣٤)۔
اَللہ دِی شان اِیندے وِچ کائے نھیں جو کہیں کُوں آپݨاں پُتر بݨاوے، او تاں (انھاں ڳالھِیں کنُوں) پاک ہے، ڄَݙاں وِی کوئی کَم چَہندے چَھڑا اَکھیندے جو تِھی وَن٘ڄ تے او تِھی ویندے (٣٥)۔
اَتے بیشک اَللہ میݙا وِی پالَݨ ہَار ہے، تے تُہاݙا وِی ! ٻَس ہُوندی عِبادت کِیتی کرو، اِیہُو سِدّھا رَاہ ہے (٣٦)۔