سید خورشید شاہ

سید خورشید شاہ ہِک وَݙے سرائیکی شاعر ہِن، انہاں دا تعلق ضلع میانوالی دے علاقے ڈھیر امید علی شاہ نال ہے- سید خورشید عباس شاہ سرائیکی ݙوھڑے دے ہک وݙے شاعر ہَن، شاہ سئیں ٦مارچ، ٢٠٢١ء کُوں جھوک لݙا ڳے ہَن-

شاہ صیہب دا ہک مشہور سرائیکی ݙوھڑا ہے:

خیال رکھاۓ میݙی میت اُتے میݙا کوئی لڳدا نہ رووے

کرو کفن دفن دی ٻہوں جلدی متاں خبر اے سڄݨ نوں ہووے

او وی لا کے مہندی شڳناں دی میݙی میت تے آݨ کھلووے

خورشید دا باقی کے راہسی، جے اوندا ہِک اتھرُو ڈگ پووے

سرائیکی شاعری

١٩٧٠ء وچ رحمت گراموفون، فیصل آباد نے عطاء اللہ عیسیٰ خیلوی دے ڳاوݨاں دا ہک ایلبم بݨایا، جیندے وچ سید خورشید عباس شاہ دے سرائیکی ݙوھڑے ہَن، جنہاں دی دھُم سارے ڄڳ وچ پئے ڳئی- اے والیم نمبر ٢٤ ہئی تے ایندا پہلا ݙوھڑا ہے:

تُساں کَنڈ کیتی، میتھوں سنڳتی پُچھدِن کتھ ٹُر ڳیائے تیݙڑا سائیں

کیہڑے مُنہ نال آکھاں رُس ڳیا ہم تَنڳ کردِن شام صباحیں

کر سِر نیواں ودا وقت نِبھینداں، او تاں نِت آ لیندِن بھائیں

جِتھ خوش وَسدائیں خورشید بےکَس کُوں ہݨ گِھن وَن٘ڄ یار اُتھائیں

٢

ہِن زخم شدید نئیں لَب کُھلدے تاہیں ٻولݨ تُوں مجبُور آں

کوئی رِنجگی نئیں کئیں سَنڳتی تے، ہَر ہِک دا میں مشکُور آں

میݙے عین شباب تے لُٹ پئی اے، تاہیں وطن کولوں ٻہوں دُور آں

خورشید کُوں قسم میراج دی اے ودا رُلدا باہج قصُور آں

٣

مجبُور سمجھ کہ دوش چا ݙیندیں کر آپݨیاں کیتیاں یاد اے

تیݙے ناز تے نخرے تھئے پُورے میݙی عزت تاں تھئی برباد اے

میں اِن٘ڄ اُجڑاں تیݙے شاہر دے وِچ ناں تھی سَڳدا آباد اے

خورشید وطن دے قابِل نئیں کر خوشیاں پِھر آزاد اے

٤

ہَس کھِل کے ݙَس ہمسایاں کُوں چا غم دا وَیس لہا اے

تیݙی پُڄ ڳئی اے نئیں ٻَچ سَڳدا کر سجدۂِ شُکر ادا اے

کر ہار سِنگھار تے پکڑ کے اُنڳلی ٹُر غیراں دے ہمراہ اے

شالا تیݙی چَنڳی نِبھ آوے خورشید دا آخری ساہ اے

٥

ہووی رَب رکھوالا چَن ماہی، شالا راہوی قائم اقبال اے

مجبُوری حد توں ودھ ڳئی اے میݙا وَطن تے وَسَّݨ محال اے

پئے جیِندے مِلسن جِینداں کُوں، ٻاہ ہِک لحظہ فعل حال اے

خورشید چا نال ہتھاں دے جوڑے، تیݙے سِر اقدس تے وال اے

٦

میکوں وقت اخیر تے مِل پوندوں توڑیں سمجھ کے کوئی اللہ راسی

گھٹ شان نہ ویندی سوہݨاں دی راہندہ حسن دا رُتبہ باقی

ایہا درد جِگر کُوں کھا ڳیا ہِم نہ چین قبر وِچ آسی

خورشید تاں ہی اڄ رُل ڳیا ہے کیتی سَڄݨاں بےاِنصافی

٧

آگ لا کہ میݙے جگر دے وِچ میتھوں ہو ڳے سَڄݨ ٻہوں دُور اے

ݙے حال مُفَصَّل اے قاصد میݙے سَڄݨ دا کیا مَنشُور اے

جے پِھر پوویں ݙیویں بےکس دا اے پیغام ضرُور اے

خورشید ہِجر وِچ رو رو کے ٻیٹھائی ݙے اکھیاں دا نُور اے

٨

تنہائی توں اڄ ہُسَڑ پیاں تاں ہی کر ٻیٹھاں گُستاخی

میکوں عاجز سمجھ کے اِتنا ݙس تیݙا بݨدے فرض اخلاقی

کیہڑے رَنڳ وِچ پیار گُناہ ہوندۓ تے نئیں راہندی بخشش باقی

خورشید توں سَڄݨ نکھیڑ کے خوش ہیں لاویں خود محبُوب نوں چھاتی

٩

میݙا حق سَچ دا توں مجرم ہیں رَب پاک کُوں سَب معلوم اے

کیہڑا آزر کریسیں وچ محشر دے جݙاں زخم ݙِکھائے مظلوم اے

اُتھے عادِل عدَل ضرور کریسی تُساں تھیسو ٻہوں مغموم اے

خورشید دے زخم دی مرہَم بݨ متاں بدل ون٘ڄی مَقسُوم اے

١٠

پُچھ قسَم چوا اُس تارے تُوں جینکوں فجر دا یار سݙیندیں

ریہاں رات ساری تیݙا راہ ݙیہدا کیوں بےجا طنز کریندیں

تیݙے اس کردا اُجاڑ ݙِتم جیہڑیاں جھوٹیاں قسماں چیندیں

معلوم تھیندے پتھر دا دل ہئی خورشید کوں تاہیں ازمیندیں

١١

ہجر تیݙے بیمار کیتم توڑے ہُݨ تاں پھیرا پا وَن٘ڄ

کیہڑی ڳال تیکوں مجبور کیتے میکوں رَب دے ناں سمجھا وَن٘ڄ

نِم آس جو بالکل ٻچ ویساں زرا نبضاں تے ہَتھ لا وَن٘ڄ

ہئی واسطہ آپݨے مُرشد دا خورشید کوں منہ ݙِکھلا وَن٘ڄ

١٢

توں خوش وَس نال رقیباں دے تھی خوشیاں دے نال مخمُور اے

رَب بخشے وطن تُساکوں ماہی ٹُرا وینداں تھی مجبُور اے

ہوندی جِھکی دل پردیسیاں دی ہے ڄڳ دے وچ مشہُور اے

ایہا حسرت قبر وچ گھن ویساں ڳیوں راہ خورشید توں دُور اے

١٣

تیݙی تانگھ تَنگھیداں چھوڑ ڳئی میں بےکس نوں زندگی اے

کیوں قبر پواندیوں آ ٻیٹھیں پئی تھیندی بےادبی اے

تعظیم دے قابل نئیں جسم میݙا اُٹھ مِلدا اے فرضی اے

زرا نال رقیب نہ آندے کر خورشید دی اے مرضی اے

عطاء اللہ عیسیٰ خیلوی دی ݙُکھ تے غم بھری آواز اتے سید خورشید شاہ دی پُرسوز شاعری نال اے کلام دنیا تے مشہور تھیا- عطاء اللہ عیسیٰ خیلوی لوک راڳ جوڳ دے وچ اے کلام ڳایا، سید خورشید شاہ دی شاعری وچ سرائیکی زبان دا ہِک منفرد تے نویکلا رَنڳ موجود ہئی، جݙاں او نِکے لاء شیعہ زاکرین دے مجلساں سُݨدے ہَن تاں اُنہاں کُوں بہوں سارے فارسی، اردو تے عربی لفظ یاد تھی ویندے ہَن اتے انہیں دا ورتاوا شاہ صیہب دے کلام وچ ݙسیندے-

حوالے

https://m.facebook.com/story.php?story_fbid=3916238145101758&id=100001468345180