ایران تئیں (حکایت)
حکایت
ایران تئیں....
ایہ ہک ماہنڑو دی کہانڑی ہے جیڑھا کڈاہیں ایران نہ گیا پر اوں ایران دے باغیں دی خوشبو تے بارش تئیں پندھ کیتا تے درگھے صحرا تو گزر کے نیلے مقبریاں تئیں پُجیا ابدی پیالیاں وچ جیونڑ جل پیتا
اوندے کول ایران تئیں پُجنڑ دے ڈو وسیلے ہَن'پہلا 'دیوان حافظ' تے ڈوجھا 'رباعیات خیام'اپنڑے قدیمی شہر دے کتب خانے وچ ایران دی اوں سیل دا ارادہ بدھیا'اِنہاں شاعریں دے کلام دیاں بیڑیاں تے مِنی ایچر دے گھوڑے چمکے'پوادھ دے باغیں دی ہوا گُھلی'مہان ڈو شاعریں دے کلام دا ایہ پندھ اونکوں ایران تئیں گِھن گیا'حافظ نال شیراز وچ زمانہ اوں گزاریا'نیشا پور اوہ پُجیا خیام دے شراب دے پیالے اوں خیام نال پیتے'ایران,عشق'موت تے کلام دی دھرتی'فیروزی اسمان تلے ابدی قبراں جنہاں تے شاعری دے ڈیوے بلدن'رستے وچ بادشاہ ایران دی سپاہ اوہ کلام دی راہ تو گزر گیا
اوہ ولدا اپنڑے شہر آیا تاں اونکوں لگیا ایہ کُل عالم شاعری دا ہک نکا جیہا باغ اے. (رفعت عباس)