مشتاق سبقت
سرائیکی زبان دا ٻہوں وݙا شاعر ہے
ڄم پل
لکھومحمود کوٹ نال تعلق ہے۔
تعلیم
لکھوپیشہ
لکھوسکول وچ استاد ہن۔
کتاباں
لکھونمونہ کلام
لکھوکہیں دے لاریں تے رات کالی کوں ݙیوے آسیں دے ٻال ٻیٹھاں۰
او کوڑا سانول ولا نئیں آیا میں اے جوانی وی گال ٻیٹھاں
متاں کݙاہیں کریہہ دے موسم کہیں دیاں یاداں کماݨاں تھیون ۰
میں اکھ دی دھرتی تے سانونی والے بادلیں کوں سنبھال ٻیٹھاں۰
جݙاں کݙاہیں میں عشق دے ایں سفر دو پہلے قدم کوں چاتے۰
تاں ہجر دے گرم تھل دے وچ اے پیر اپݨے پجال ٻیٹھاں۰
اج ولا تیݙی ٻے وفائی تے ایں دل نماݨے ملال کیتے۰
خدا دی قسم ہے ہزار واری میں ہنجھ پپلیں تے ڈھال ٻیٹھاں۰
اج تاں سبقت کنہائیں سالیں دے بعد اوندا پیغام ملئے۰
جے گولیں میکوں تاں گول سکدیں میں تیݙی شہ رگ دے نال ٻیٹھاں۰
کلام: سئیں مشتاق سبقت
قطعہ
لکھوپھرندڑ لوک ہیئں جیویں نہ کُئی آرام رکھدے ہیئں،،
گریباں چاک ھے ساݙا ملامت عام رکھدے ہیئں،،
توں ساݙا ہمسفر بݨ کے نہ اپݨی ذات مَیلی کر،،
اساں بدنام جھیئں لوک ہیئں لکھاں الزام رکھدے ہیئں
ݙوہڑہ
لکھوجیندے ساز تے گنگا سًر پکڑے جیندی جمنا صفت بیان کرے
جیندی لات منات وی رِیس کرن مہاراج کوں جو حیران کرے
جیکوں مَندر دی سلھ سلھ رووے جنیدیاں قسماں خود بھگوان کرے
اُوں صنم دی سبقت گول اچ ہاں کوئی گول ݙیوے احسان کرے
سئیں مشتاق سبقت
ݙوہڑہ
لکھوکنیں پائیاں مندراں پیت والیاں ساڈی پیت اساڈے کن مندریے
تن جوگ دے روگ توں پیلا تھیئے تہوں پیلے ویس بدن مندریے
مچ بال کے روز شعور والا پل پل ظلمات کوں اَن مندریے
اساں جوگی سبقت کعبے دے اساں ونجھلی نال زمن مندریے
ݙوہڑہ
لکھوتیڈے لب تے مسکاں نسرئن تاں تیڈی تلک دے تارے پھل ڈسدئن.
تیڈے رخ دے منظر سانبھ کرائیں ہر سمت نظارے پھل ڈسدئن.
تیڈے جسم دی گالھی خوشبو توں ساکوں روح تائیں سارے پھل ڈسدئن.
تیڈی سبقت سوچ بہار جو ہے ساکوں موسم چارے پھل ڈسدئن.
سئیں مشتاق سبقت
کجھ شعر
لکھو- اے نہ سمجھیں بکھ دا ماریا کاسے دا پرچار کرینداں
توں ہک شاہ ہیں میں ہک منگتا گالھیں ہن ݙو چار کرینداں
- میکوں میݙی بکھ دی قسمِ تائیں کَن کوئی خیرات نی منگدا
اپݨیں لیکھ دی بد حالی لوں سدھرن دے حالات نی منگدا
- تیݙا در دربار سلامت تہݙے سارے یار سلامت
تیݙی دھرتی دے رکھوالے تیݙے پہرےدار سلامت
- میں ہک منگتا ٹردیں ٹردیں اپݨیں پیر سنگوڑی وینداں
توں ہݨ جاݨ تے تیݙی نگری میں اے نگری چھڑی وینداں
کیوں....؟
لکھو- تیݙے دیس دے کہیں رہبر تے تِل جتنا اعتبار نی ریہا
ہر سو رات اندھاری ݙسدی سوجھل دا اظہار نی ریہا
- تیݙے دیس اچ رات پجاری سجھ کوں سولی چاڑھ چھوڑیندن
تیݙے دیس اچ چوݙی چن دی چاندی کوں وی مار چھوڑیندن
- تیݙے دیس اچ پل دے اندر تتلیں دے وی پر نی ہوندے
تیݙے دیس اچ چیڑیں دے وی جل ویندے ہن گھر نی ہوندے
- تیݙے دیس اچ پتڑیں سودھیاں وݨ وݨ گھاٹیاں چھاہیں وکدن
پینگھاں کون جھوٹاوے جھوٹے لانہیں وکدن بانہیں وکدن
- تیݙے دیس اچ روہ دی چوٹی پاݨیں دے سب دھارے وکدن
تیݙے دیس اچ ندی نالے دریا نال کنارے وکدن
- تیݙے دیس اچ تریہہ دے ہوٹو روہی دے ارمان وکاندن
تیݙے دیس اچ حیواناں توں وی بہوں سستے انسان وکاندن
- تیݙے دیس اچ جبر مقابل کہیں دی جبھ آزاد نی ݙسدی
کسدے کھوڑ تے کُس ویندے ہن کہیں دے لب فریاد نی ݙسدی
- گونگے اپݨاں حق نی منگدے چپ دی سولی چڑھ ویندے ہن
منگݨ سارا میݙا حق اے میݙے ذمے مڑھ ویندے ہن
- میں تاں ہݨ مجبوری کولھوں چیخاں تیݙے در گھن آیاں
اݨھ پھر لوکیں دیاں فریاداں کجھ لتھے ہوئے سر گھن آیاں
- اپݨی گونگی رعیت دیاں اے گونگیاں چیخاں ذمے لا گھن
میݙا کاسہ خالی کر ݙے کاسے وچوں سر وی چا گھن
- نہ تاں اپݨاں کاسہ اپݨے سینے نال سلہاڑی ویساں
تیݙی سر حد دا اے لیکا پیریں ہیٹھ لتاڑی ویساں
- اے وی سݨ گھن سچی گالھ اے بکھ دی کوئی وی حد نی ہوندی
ملکیں دیاں سر حداں ہوندن کاسے دی سر حد نی ہوندی
نظم
لکھوساݙے سینے اندر چکوری دا دل ہے ساکوں چندر چہرہ ݙیکھاوے تاں ݙیکھوں
مسلسل عذابءِ ݙینہاں رات پھڑکݨ کوئی در قفس دا لہاوے تاں ݙہکھوں
اے ٹھیک اے اوندی سوچ دائرے دے اندر اساں وانگ نقطہ سوچیندے ودے ہائیں
مگر ہے حقیقت سدھے خط دے وانگوں اوندے قد برابر کچھیندے ودے ہائیں
بھانویں ہاسے نقطہ مگر ٹوٹے تھی کے اوندے تن تے تقسیم تھیندے ودے ہائیں
او دل کوں سنبھالے یا رخ کوں سنبھالے ݙوہائیں حالتیں وچ ݙسیندے ودے ہائیں
جے دل تے کھڑے ہائیں تاں روشن ستارہ جے رخ تے کھڑے تل ݙسیندے ودے ہائیں
اساں ہاسے نقطہ مگر ساݙی قسمت اساں تارا تل بݨ چمیندے ودے ہائیں
او نقطہ مٹیندے مگر اتنا سوچے اساں کیندے دائرے تے جیندے ودے ہائیں
اساں تل مثل ہائیں یا روشن ستارہ اے نقطہ سمجھ اوکوں آوے تاں ݙیکھوں
ساݙے سینے اندر چوکوری دا دل ہے
ساکوں چندر چہرہ ݙیکھاوے تاں ݙیکھوں
زمانے دے نظریں میݙی ذات کیا ہے میں پاگل آوارہ میں مجنوں دیوانہ
مگر میݙی جے کوئی حقیقت پھرولے میں راتیں دے سینے تے روشن ستارہ
فضا یا خلا ہے میݙے دم توں زندہ ݙتا کہکشاں کوں وی میں ہے سہارہ
نہ محدود محور تے گردش کرینداں نہ محدود سوچیں تے میݙا گذارہ
اوݙو آسمانیں تے ہے جھات میݙی ایݙو پاند پلکیں تے میݙا نظارہ
میں تارہ مثل ہاں یا پلکیں دا پاݨی میں ہستی مٹاواں میکوں نی گوارہ
او آسمانی محور یا اکھ دے بھنور تے ساݙے نال خود کوں گُھماوے تاں ݙیکھوں
ساݙے سینے اندر چکوری دا دل ہے ساکوں چندر چہرہ دیکھاوے تاں ݙیکھوں
مسلسل عذاب ءِ ݙینہاں رات پھڑکݨ کوئی در قفس دا لہاوے تاں ݙیکھوں
نظم
لکھوجتھ کلیاں دا کُہرام ھووے
جتھ گُل بے مُل نیلام ھووے
جتھ بلبل دی فریاد ھووے
جتھ بھنورا وی ناشاد ھووے
جتھ ݙیھ پوون پر تتلیں دے
جتھ لیھ پوون سر تتلیں دے
جتھ منظر لہو دے ہاب ھوون
جتھ خواب ادھورے خواب ھوون
جتھ قیدی باد صباء ھووے
جتھ گونگا ویئݨ سدا ھووے
جتھ کوئل دی کُو نہ ھووے
جتھ کاں دی بس کاں کاں ھووے
اُتھ حکم ھے ھر ھک مالی کوں
برباد چمن دے والی کوں
اُو لوظ آزادی نہ بُولے،،،،،
او لوظ آزادی نہ بولے،،،
نظم
لکھوحشرکوں وی ݙیکھیں حشر تھیسی برپا جݙاں لڑکھڑاند حشر وچ میں ویساں.
خدا سئیں پچھیا جو اے گستاخ کون اے ݙیکھیں تیݙا سارا حال ݙیساں.
میݙا سہݨاں مالک میں ھاں بندہ تیݙا وݙا پارسا ھم ایہو کجھ اکھیساں.
بہوں سجدے کیتے بہوں تسبح ماری تسبح دے ہتھیں تے گاسے ݙیکھساں.
مگر ہک ݙیہاڑے ایہو شخص آگئے تیݙو کر اشارا تیݙا ناں ݙسیساں.
آوݨ سیتی آکے پلائے مئے دے مٹکے آکھئس آکھ ولا میں نہ چھوڑیساں.
اونہیں ݙین٘ہ دے میݙا مالک ودے لڑکھڑاندن قدم قدم ہولے ہولے .
نظر بیفرار اے تے دل بیقرار اے سجݨ ودھدا ویندے اے کم ہولے ہولے.
لکیندا ودا ھاں بہوں پیار تیݙا مگر کھلدا ویندے بھرم ہولے ہولے.
نظم
لکھوجڈاں چھیڑو جھوک تے سم راہندن تھی مال آوارا رل ویندے.
بے سئیتی جھوک تے جھم تھیندی ول سئیت ستارہ رل ویندے.
لڑ ترٹدن لاہیں ترٹ پوندن ہر پینگھ ہلارا رل ویندے.
تیکوں سدھ نئیں باہاں دے ترٹدیں ہوئں ہتھ نال اشارہ رل ویندے.
جڈاں رلدے سئیت تاں چولے دی کوئی لیر سلامت نئیں راہندی .
جتھ کیدو جھوک دا سئیں ہوون اتھ ہیر سلامت نئیں راہندی.
کوئی آہدے وقت دا گاندی ہاں میں صوبہ اپنڑا انج گھنساں.
کوئی آہدے روز کراچی وچ لا بھاہیں سنوی سنجھ گھنساں.
کوئی آہدے سندھوں دیش ہوسی ہر بیڑی سودھا ونجھ گھنساں.
کوئی آہدے بھارتی ٹینکیں تے چڑھ کھیڈ ولا شطرنج گھنساں.
ہے ہر کوئی آہدا ہک بئے کوں باہاں غیر دے ہتھ وچ صافی ڈے.
پر کوئی نئیں آہدا ما دھرتی اساں مجرم ہائیں ساکوں معافی .
سئیں. مشتاق سبقت
انتخاب. ابوذر خان
اساں سجھ دے مسافر
لکھواساں سجھ دے مسافر ہائیں سفریں اندر رات کالی ساکوں جا بجا روکنڑے۰
ساکوں علم اے جو سچ نال سولی وی ہے ساہ سولی ساڈا وت ولا روکنڑے۰
اساں ٹرپۓ ہائیں پیریں بھنور بدھ کرائیں گردشاں وقت داں رو برو آونڑن۰
کوئ طوفان اٹھسی تباہی کیتے موجاں آونڑن خوب خو آونڑن۰
اساں بجلیں دے شر توں وی واقف ہسے جھڑ داں گاجاں وی پیونڑ لہو آونڑن۰
تلخیاں وقت داں ساڈی ہستی کیتے جے کھتاؤں آونڑن چار سو آونڑن۰
ساکوں علم جو ظلمت نگر دے اندر راہ رستہ ساڈا ہر ہوا روکڑیں۰
اساں سجھ دے مسافر ہائیں......
ظرف زندہ اے ظلمت نگر دے اندر حق آلاونڑ دا وجدان ڈیسوں اساں۰
دیس تے گردشیں دا سبب کون ہے اندھے قاتل دی پہچان ڈیسوں اساں۰
سجھ دا سوجھل سلامت ہے سینے اندر سوچ ستری دا سامان ڈیسوں اساں۰
وقت دی لوح تے بے خطر تھی کرائیں حق انالحق دا عنوان ڈیسوں اساں۰
رات دی ہمنواہی دی خاطر اونوں تاں آکے ساکوں برملا روکنڑے۰
اساں سجھ دے.....
اساں ذہنیں کوں ڈے کے شعور اپنا ستے لوکیں کوں نندروں جگا ڈیونڑے۰
گونگیں بے حس زبانیں کوں بولنڑ کیتے اپنا لہجہ تے اپنا الا ڈیونڑے۰
پور بے تاب ہے پار پہنچن کیتے ڈیونڑے تاں فقظ نا خدا ڈیونڑے۰
کہیں دے طوفان دا خوف کیا سوچنے اپنا طوفان ہے جو اٹھا ڈیونڑے۰
سر ہتھیلی تے رکھ کے روانہ تھیسوں کون آہدے ساکوں قضا روکنڑے۰
اساں سجھ دے.......
ساڈا قبضہ ہے ویلھے دیں نبضیں اتے ساڈے ہتھیں زمانے رفتار ہے۰
جنتے ویسوں خدائی کوں ٹوری ویسوں خود کوں اپنی قیادت تے اعتبار ہے۰
حیدری ہائیں قلندر دی وستی اندر اپنی مستی ہے ہستی دا پرچار ہے۰
اپنا پیمانہ ہے اپنا مۓ خانہ ہے سر تے پیونڑ پلاونڑ دی دستار ہے۰
ہر شعور آکے ساتھ ڈیسی ساڈا بے شعوری ساڈا حوصلہ روکنڑے۰
اساں سجھ......
کربلا وقت دی بھوگنڑی ے اساں ساتھیوں حق دے علم چاگھنو۰
ای توں پہلے جو سر وی قلم تھی ونجن حق جو لکھنڑے تاں اپنے قلم چا گھنو۰
دھرتی ماں دے کیتے کہیں ردا دے کیتے جے قدم چاونڑن تاں قدم چا گھنو۰
رات کالی مقابل خدا واسطے لہو جلاوو چراغ اے حرم چا گھنو۰
قافلہ قافلہ لا الہ دی صدا ڈے کے ٹردے جلو کائیں بھلا روکنڑے۰
اساں سجھ دے مسافر ہائیں سفریں...
کلام: سئیں مشتاق سبقت