شکیل انجم لاشاری
ڄم پل
لکھو١٦ مئی کوں بہاول پر وچ ڄمے۔ جناح گورنمنٹ کالج ناظم آباد توں تعلیم گھدی۔
پیشہ
لکھوروزنامہ جرات کراچی تے ماہنامہ روہی وچ کم کریندے رہ ڳن۔ روزنامہ جنگ وچ کرائم رپورٹر ہے۔
کتاباں
لکھونمونہ کلام
لکھواو تاں چپ ہا پر اوندیاں اکھیں بولیندیاں رہ گیاں
اوندی چپ دے راز سبھ اکھیں کُھلیندیاں رہ گیاں
میڈی چاہت دا بھرم اکھیں ونجیندیاں رہ گیاں
اوندی چاہت دا بھرم اکھیں رکھیندیاں رہ گیاں
جیڑھی خاطر ہوٹھ سیتے،گالھ نئیں کیتی سجنڑ
او سبھے گالھیں اوندیاں اکھیں ڈسیندیاں رہ گیاں
تیڈا لہجہ ڈھیر ہا تیڈے کنوں دوری کیتے
تئیں ڈو پر میکوں تیڈیاں اکھیں چِھکیندیاں رہ گیاں
میڈیاں اکھیں کل جیکوں ہک اکھ وی بھاندیاں نہ ہن
اج اوندیاں اکھیں اوہے اکھیں چُمیندیاں رہ گیاں
تئیں توں نکھڑن بعد انجم یاد آندے ہن سبھے
جیڑھے منظر قید اے اکھیں کریندیاں رہ گیاں
(شکیل انجم لاشاری)
کافی
لکھوروہی دا سینگھار فقیرا
رب سوہنڑے دا یار فقیرا
روہ تے ساری ساول مُک گئی
اجڑئیے ٹوبھے ، دھرتی سُک گئی
ساوا کر منٹھار فقیرا
بکھ تے تس توں مال پیا باکے
چھیڑو روندے مرلی چاکے
جھوک وسا دلدار فقیرا
ٹبڑیں ترامنڑ تپدی پئی ھے
خلقت تسی کھپدی پئی ھے
کر چا مینگھ ملہار فقیرا
چنڑ پیرا تئیں توں آس اے
ساڈی ایہا بس ارداس اے
مینہ گھن ڈے سرکار فقیرا
کافی
لکھوسسی روندی تے کُرلاندی
درد نہ سہندی،دلڑی ماندی
پل ڈو پل کوں نندر جو آئی
کیچیاں اینجھی راند رسائی
وت نہ لدھی کَو اُٹھاں دی
ڈکھ دے تھل وچ جندڑی رُل گئی
نینہ لگا کر تھی بے مُل گئی
مونجھ پُنل دی ماس پئی کھاندی
میہنڑے ڈیندی دنیا ساری
یار گیو سب پیار وساری
پئے ہن سارے خاب سِراندی
راتیں رو رو جاگ گزارے
تھل وچ بھجدی ہلکلاں مارے
اج تئیں موئی کوں نندر نی آندی
کافی
لکھوپردیس کوں سٹ ، آ گھر سانول
تئیں ٻاجھ میں تھئی بے پھر سانول
جݙاں کونج کوئی کُرلاندی ہے
میکوں یار جدائی کھاندی ہے
من لڳدے تسا تھر سانول
جݙاں ڳیرے دی میں گھوک سُݨاں
اینویں لڳدے من دی کوک سُݨاں
تیݙی سِک وچ ڳئی میں جھر سانول
جݙاں کوئل آن ٻُلیندی ہے
میکوں مونجھ تیݙی تڑپیندی ہے
اکھیں ٹوبھے ویندن بھر سانول
جݙاں کندھ تےکاں آ ٻہندا ہے
دل درد فراق ناں سہندا ہے
آ پاؤں ویڑھے وچ دھر سانول
(شکیل انجم لاشاری)