شمیم عارف قُریشی
شمیم عارف قریشی سرائیکی زبان
دا ٻہوں وݙا شاعر ہے
شمیم عارف قریشی 22 فروری 1957ء کوں ملتان وچ ڄمے تے 11 اگست 2018ء کوں انہاں دا انتقال تھی ڳیا.شمیم عارف قریشی دی کافی دے ُ سر وچ ،،،تکرار دھمی دے گھوکدے چرخے دی طرحاں، عرض ،عرضیاں والی ، اسلوب حال عاجزاں ،،،لوظ صاف صفا ،ُ لہجہ ُہج آلا، من بخشش منگنڑ دے ڈھو دا ، کافی، بندے کوں اللہ دے سامھنڑے بلہیندی ہوئ ، شمیم عارف ،دی کافی نویں ویلے دی ٹور دے سارے حال حوالیاں تے تل وسیب دے بندے دے ُاوںُ مکھ پنے کوں سامھنڑے گھن کے آندی اے جیندے وجود کنوں اے جاپدے جو بندہ آپنڑیں بھوئیں دی کلاسیک نال جڑئیاہوئے تے اوندی روح پچھلے زمانیں نال ُ جڑئی ہوئ اے تے زمانہ سرائیکی بھوئیں دے ہوں خالص وجود اچ جییندا پے جیندے اچ کہیں بئی تہذیب یا نسل دی پیوند کاری کائنی تھئی.
ہر شے دیسی اےایں دیسی بھوئیں دے کجھ حملہ آور ڈاٹھے بدھ شکلاں وٹا کے مظلومیں اتے ایویں ظلم پے کریندئن جیویں حسینی قافلے دے یزیدی چڑھ لتھے ہن ۔ پر انصاف ایہو آندا پے جو اے حکومت جہڑی ساڈے وس اچ نی رہئی شمیم عارف قریشی دی کافی فلسفہ ڈسیندے جو اے حکومت باہرلے ہتھیں لٹ مار دے تجربیاں کنوں گزردی پئ اے ہک جہاڑے اے ساکوں واپس ملسی کیوں جو پہلے وی انگریز حکومتاں ایں وسوں دے بھوگ نی بھوگ سگیاں تے ہنڑ ایں ساڈی مقامیت اتے وسوں اتے کہیں بئے مزاج تے رعب آلی ثقافت قابض تے غاصب نی رہ سگدی اے شمیم عارف تل وسیب دا گوڑھی انسیت رکھنڑ آلا بندہ اے.
نمونہ کلام لکھو
ساہ تاں ساہ ہِن ٹُردے راہسِن راہ دے وانگوں
توں ولسیں تاں اکھیں ہوسِن گھاہ دے وانگوں
کینجھے ہِن مقسُوم اکھیں توں لُڑھدے ویندِن
دریاویں دی بھَر دی لگڑی ڈھاہ دے وانگوں
کافی بِن تے کنیں دے وِچ گُھلدی ویندی
بولی او جیڑھی لگے اپنی ما دے وانگوں
نیل فلک تُوں اپنا نیلم ول پئی منگے
شہر قدیم دی ڈٹھی ہوئی کہیں جاہ دے وانگوں
ݙوہڑہ لکھو
ڈینہاں کہیں دیاں راہیں دے وِچ راتیں سُفناں لبھِن
اکھیں روز حیاتی منگن
جیندے در تے روز ویہاون اوں درشن کوں سنگن
اکھیں روز حیاتی منگن
تسے کوئی پکھیاں دے وانگوں گھُٹ پانی دا منگن
اکھیں روز حیاتی منگن
اپنی اپنی جا تے نظرِن دِل دے وچوں لنگھن
اکھیں روز حیاتی منگن