سِدرہ جذبات
سِدرہ جزبات سرائیکی شاعرہ ہے۔
ڄم پل لکھو
کراچی راہندی ہے۔ ڈاکٹر ہے۔
نمونہ کلام لکھو
او آہدا ہے لکھو
او آہدا ہے
تیݙی اکھ شرابی کائینی
تیݙے ہونٹ گلابی کائینی
نہ تیݙے ایں متھے اتے
سجھ دی لاٹ کوئی سجدہ ریز اے
نہ تیݙے رخساریں اتے
چن دی چاندݨیں نچدی ڈسے
نہ ہݨ تیݙے زلفیں دی چھاں
گھاٹی بٹ ہے
جیندی چھاں تے
ویلھے دی کہیں دھپ توں ماریا
بندہ لہذہ سہی کڈھ گھنے
نہ ہݨ تیݙی قامت اتیں
قیامت دا کوئی گیت لکھیندے
نہ اے تیݙی چال وی میݙے
دل دے تار چولیندی اے ہݨ
نہ ہݨ تیݙا لہجہ
اتنا مٹھا ہے جو
میݙے زھر آلودہ
چیتے دے وچ رس گھولے
او آہدا ہے
تیݙے نال الینداں تہوں میں
تیݙی میݙی بولی ہک اے
پیو دا پٹکاء
ماء دی چنری چولی ہک اے
تیݙی میݙی بولی ہک اے
سدرہ جزبات
بخت بدلدے رہ ویندے ہن لکھو
بخت بدلدے رہ ویندے ہن
ٹھیک ہے بختاں والی کونی
نہ ہے اکھ شرابی میݙی
میݙے منہ تے لالی کونی
تیݙا فیصلہ رب تے چھوڑیم
تیکوں بخشݨ والی کونی
تیݙے بنا اپݨیں اکھ میں
کہیں دے کیتے بھالی کونی
مونجھ کنوں منہ بھر ڳئے میݙا
قطری ہک جاہ خالی کونی
آپیں بل پئی ہے بھاہ اندروں
میں تاں تیلی بالی کونی
نہ ہݨ نک وچ نتھ رہ ڳئی ہے
ڈیکھ ہاں کن وچ والی کونی
توں پچھدا ہئیں حال نواں کوئی
میݙے کولوں حالی کونی
گھر دی کندھ تے کاں نئیں باہندا
وݨ تے باہندی لالی کونی
تئیں نئیں منی، تیݙی آکھی
سدرہ ہک وی ٹالی کونی
سدرہ جزبات
نظم لکھو
سال وو سال وو
سݨ میݙی ڳال وو
اج توں ویندا جو پائیں
رات ہے چھیکڑی
رج تے ڳالھیں کروں
رل تے لیکھاکروں
جو ساݙے زیان تھن
ساݙے نقصان تھن
انہاں کو ﺑﮩﮧ ڳِݨوں
تئیں ساکوں کیا ڈتے
ساݙا کیا کھس ڳھدی
ساݙے پردیس رل ڳئے
کیجھے لال وو
بکھ دے ہتھوں ساݙے
مرڳئے بال وو
سال وو سال وو
ساݙے ڳزریے کیویں
روندیں ڈینہہ رات ہن
ساݙی جندڑی کلھیپے دی سولی چڑھی
سوہنےسنڳتی نکھیڑے دے وات آڳئے
کلھی جندڑی وڈے بار سہندی رہی
کتنے پیارےاَجل دا نشانہ بݨے
ڈو ڳھڑی وقت ڈے
اِنھاں سجناں کیتے کجھ دعا کر ڳھنوں
اساں کتنی رلیوں
اساں کتنی رونوں
تیݙی ہر رات ڈیسے ڳواہی ساݙی
ساݙے ڈکھ نہ ونڈا
صرف اتنا ڈسا
جیڑھے پردیس ڳئے
اج توݨیں نہیں ولیے
ساݙے ولسن کڈاں
ساہ دے بھائیوال وو
سال وو سال وو
سݨ میݙی ڳال وو
سدرہ جذبات