سرائیکی اکھاݨ ١لف
آ
لکھو آب آب کـر مویوں ٻَچڑا فارسیاں گھر ڳالے
آپ ٻُݙدی ویندی،ٻِنہاں کُوں مَتیں ݙیوے
آ پَرائی کُتی چَک پا وَنڄ ـ
آپ کُلڄی،ویہڑے تے ݙوہ
آپ کُوں آپ سُنڄاݨ،تاݨی ڈھیر نہ تاݨ ـ
آپ ڳلیوں،نال ججماناں کُوں وی ڳلوئی
آپ مَـریسی،مارݨ نہ ݙیسی
آپ من٘جھوں ننگی، جگ جہان تُوں چنگی
آپ نہ جوگی ڳوانڈھ ولاوے
آپݨا ݙھݙھ کھولاں ،آپ ننگی تِھیواں
آپݨا کَچھ ءِچ، پرایا ہَتھ ءِچ
آپݨا مَـریسی،چھاں تے سٹیسی
آپݨی ارُوڑی تے کُتا وی شیر ہوندے
آپݨی کُکِڑ چنڳی ہووے تاں پرائے گھـر آنے نہ لہاوے
آپݨی کِیتی آپݨے اڳُوں آندی اے
آپݨی واری تَرے ٣ وین٘ہاں ٢٠ دا سَو ١٠٠
آپݨا پُتر تے پَرائی ذال سوہݨے لڳدِن
بن٘دے داٻال پَلے،سونے دی سِلھ ڳَلے
آ٠٠دھی سیاݨی،پَکے رِدھے گھتے پاݨی
آسِن قبراں تے پوسن خبراں
آکھاں دھی کُوں،سُݨاواں نون٘ہہ کُوں
آکھے بندہ،سُݨے خُدا
آڳلی آڳلی کاݨی،ڳَنے گِھن پَچھتاݨی
آوݨ آپݨے وَس،وَنڄݨ پرائے وَس
آلھݨے چُوں نِکلیا پَکھی وَل نئیں آندا
آیاں دا ہِے،ڄایاں دا نئیں
آوو وَنڄو سَڄݨو،گھر ٻار تُساݙا،کھاوو
پیوو آپݨا،تَوا پتروٹا ساݙا
آوے تاں آوے،نئیں تاں پَنج پکا کھاوے
آیا ہیِں ݙینہہ لَتھے،چُن٘واتی کَݙھ مَـریسائیں مَتھے
آؤ مہمانو ساݙی داری کَرو
آئی تاں روزی،نئیں تاں روزہ
آئی تَلی تے،کَھدوسے ڳلی تے
آئے رَن دے سَکے،شٹَک مَن پَکے
آئے ڄَݨے دے سَکے،ݙیوو پِچھونہیں دِھکے
آئے نی یار لہوری،ݙِکھاون ٻُوہا ٹپاون موری
آئے نی یار کروڑی،لش پش ڈھیر مُحبت تھولی
اُٻاہلی کُتی اندھے گُلَر ڄیندی اے
الف
لکھو اُتم کھیتی،مدھم وپار،نِیچ نوکری،پِنݨ خوار
اُتوں صدقے گھولے،اندر کوئی نہ پھولے
اُتوں مَنجھوں ننگا،ڳِٹے کج کج ٹُرے
اُتلا کھا ڄِتلا پچا
اُٹھ دے مُنہ اِچوں ڄالھ دی بو آندی اے
اُٹھ چالِھی دا،توݙا پنجتالھی دا
اُٹھ چنڳا مال،کَھٹے سونا تے کھوے ڄالھ
اُٹھ دی لاھی چنڳی نہ چاڑھی
اُٹھ کَرے ٢٠ کوہ توݙا کرے ٣٠ کوہ
اُٹھ ناں رُنے تے ٻورے رُنے
اُٹھوالاں نال یاری اے تاں دروازے اُچے رکھو
اُٹھی نہ سڳے تے ݙوہ ڳوݙاں تے
اُچا شملا سلاماں دی چَٹی
اَدھ مان٘ہہ تے بھڳل ٻان٘ہہ
اَدھ مَݨ کھوتی پنج مݨ بار
اُدھار دی ما مَـرڳئی اے
اَڈھائی گنجیاں تے پھتُو باغبان
اَدھروڑ ادھروڑ سی، نِکمی مُول نہ تھی
اُݙدی پھاسدی اے
ارائیں طمعے تائیں
اُرسی کُرسی،کندھ اَیرے تے ٹُرسی
اِیسبگول تے کُجھ ناں پھول
اسمان دو تُھک سٹیِجے، اپݨا مُنہہ لِمبِجے
اَسُو کتیں تھولا کھا،کولھ طبیب ناں جا
اَسُو مان٘ہہ وِلالا،ݙین٘ہیں دُھپ تے راتیں پالا
اِتبار وَیندا سوکھا اے،وَلدا اوکھا اے
افسر دی اڳاڑی تے گھوڑے پِچھاڑی تُوں بچو
اک نال ماکھی نئیں لڳدی
اکھ چُکی تَنبـالو گُم
اکِھیں بُکھیاں،ڈِھڈھ رَڄا
اکِھیں دے اڳُں بھـربِھٹاں دا گِلہ
اَڳلیاں کِیتی،پِچھلیاں چاتی
اَڳُوں بھاہ پِچُھوں کندھ،اندھا وَن٘ڄے کیہڑے پندھ
اَڳُوں چان٘واں آپ ننگی،پِچھوں چان٘واں آپ ننگی
اَل دی بلا ڳَل اِچ ،نَل دی بَلا،ڳَل اِچ
اَلف ب سَلکھݨاں،نانی دے گھر کَکھ نہ رکھݨاں
اَلف کُوں ڄاݨے کِلی،ناں مُحمد فاضل
اللہٰ الہٰ کِیتی رکھ،مال پرایا پِیتی رکھ
الہٰ یار تاں،ٻیڑے پار
اَماں کنُوں دھی سیاݨی،رِدھے پکے گھتے پاݨی
اَمباں دے بُھلاوے اَکاں کُوں ڳل
لاوے،متاں بو اَمباں دی آوے
امیری تے فقیری دی بو چالھی وَرینہہ نئیں ویندی
اݨ ݙِٹھ کِراڑی مݨـکا لدھا دُنی تے لٹکندا
اَنّ،گَھتے ٻَنّ
اِن اللہٰ یا اُن اللہٰ
اندر ہووی سچ تاں ڳلی تےکھڑا نَچ
اندھا راڄا بیداد نگری،ٹکے سیر وَصل
پیسے سیر نِسری
اندھا کیا منگے،ݙو اکِھیں
اندھا مُلّاں سُن٘ڄی مسِیت
اندھی پِیہے کُتے لکِن
اندھی دے پَنج،سارے انجو انج
اندھی نہ ݙیکھے مُن٘ہہ ٻچـڑاں دا
اندھے دی ݙنگوری،جِتھاں لڳی اُتھائیں موری
انگُوری ڄمدیوں سُن٘ڄاپدی اے
اندھے دی رن،اللہٰ دےحوالے
اندھے دی ہِک رڳ وادُھو ہوندی اے
اندر ٻیٹھی لکھ دی تے ٻاہر نِکھتھی ککھ دی
ع
لکھو عادت سِر نال ویندی اے
عاشقاں ٻَدھیاں کمراں تے دِلّی اڈھائی کوہ
عُـذر کُوں اَکھ ءِچ جاء ہِے
عِشق تے مُشک لُکائے نئیں لُـکدے
عقل دا کُوہتُوں تے ڳنڈھ دا پُورا
عقل ٻاجُھوں مَوجاں ہِن
عقل نہ ہاوی تاں ڄَمّیوں کیوں
عقلوں گُتھی ݙومݨی، سُرمہ پاوے نَـک
عُمرھاں پیکیں گُذری، ناں اللہٰ وسائی
غ
لکھو غرض ون٘د دیواناں
غرِیب دا بَھݨویا کوئی ناں، امیر دا سالا ہر کوئی
غریب دی جوانی، پوہ دی چانݨی اے
غریب دی شالا ماء نہ ویاوے ہا
غریب دی کِہیں مَݙی، ہِک کَھٹـڑا تے ٻئی تَـݙی
غریب دی ہَن٘جھ تے ٻیڑی دا وَن٘جھ
پُڄن پتال توڑیں
غریباں روزے رکھے، ݙین٘ہہ وَݙے تھی ڳئے
غریبی میاد تے ویسی، نِـندر تاں کُـٹُوں
NOVEMBER 27, 2007 ADMINSERAIKI AKHHAN