ریاض سیال

ریاض سیال سرائیکی زبان دا شاعر ہے۔

ڄم پل لکھو

١٧ اپریل ١٩٨٠ء کوں جھنگ وچ ڄمے

جداں پھل آ سیت دے بوٹے تے اداں ریاض بے موسما پھل آ

میری عقلوں گھتھی سجناں دے ہر ہک مسلے دا حل آ

اووہ آج گل گل تے گل پوندا جیدا کل تائیں گل تے گل آ

پئے دیگر ریاض شریک سدیندے ہک وار جوانی ول آ

جے چڑھنائیں پیار دی بیڑی تے گھر بار اولاد بھلا کے ٹر

طوفان دے نال بنا کے ٹر ساحل دے نال ونجا کے ٹر

ہر موڑ تے پانی تار ہوسیں عزریل نوں نال رلا کے ٹر

لانہہ من تے آ کے ترٹ ویندی گھروں کفن ریاض سوا کے ٹر

نہیں اندر نجھا کے کوئی ویدھا ویدھے تھدھے رکھڑے مکھڑے

نہ منہ دی ریاض ہرتی دے تیرے بھرم ودے ہن لکڑے

بختاں دی رہن پنجالی وچ سجن کیا دشمن جکڑے

جگ دھرنگا سمجھ ہڈھیندا ہے شالا بخت دی چولھ نہ اکھڑے

توڑے حسن دے یوسف سدواون نہ وسیے کم ظرفاں تے

ایہہ ریشم پاسے چھل لیندا نت جند رہندی سولاں تے

ہووے خون ریاض اصیل دا سنگ آ نیند ویندی کنڈیاں تے

اوہ توڑے وادھا کر لیسیں پر مار کے رکھسیں چھاں تے

کائنات اچ ودھ کے لگدیاں توں کائی ہور نہیں جاگیر اے

ایہہ خون دے رشتیاں توں پہلے ہن آن پجھیندے نیر اے

جداں سیت ریاض ڈلا جاوے ایہے آن کے دیندے دھیراے

جیندے لگدے چار حلالی ہن کائنات توں ڈھیر امیر اے

اے عاشق عشق دے مکتب وچ ہن الٹ اصول پڑھائے ویندے

جہڑے محنت کردے فیل ہوندے کم چور وظیفہ لائے ویندے

باادب شگرد نوں خدمت وچ جھنکاں دے ہار پوائے ویندے

جداں سند "ریاض" ڈھیندی ہے پردیس دے حکم سنائے ویندے

نہ ونج نہ ونج او بے ترسا اساں پیر نپیندے رہ گئے

آج علم ہویا میرے منصوبے ہن ریت دے کوٹھے ڈھہہ گئے

آیا ترس نہ ککھ بے ترسے نوں جڑے ہتھ بیمار دے رہ گئے

اگوں کوئی نہ ریاض جواب ڈھیا پچھوں سد سد کے سگھ بہہ گئے

بہوں اوکھا بوٹا پالیا ہا سٹے پکن توں پہلے بھر گئے

جیہڑے ٹہن طوفان نوں نن جھکے بلبل دے بھار توں ہر گئے

جتھے پھل خوشیاں دے کردے ہن اتھے بی ویناں دے کھر گئے

ہر سد تے آکھنا جی ابا اوہ ریاض پیارے ٹر گئے .