خطِ نستعلیق

زمانۂ قدیم اِچ ایران اِچ ڄیڑھا طرزِ تحریر ہئی اوندا ناں ہئی خطِ مسماری، وت خطِ پہلوی دا ذکر آندے ڄیندیاں سَت طرزاں ہَن دین دفتریہ، دیش دبیریہ، الکتج، شاہ دبیریہ، نامہ دبیریہ، راز سہریہ، راس سہریہ۔ بعد اِچ ابنِ مقلہ دی تقلید اِچ ایران اِچ ڄیڑھیاں جدتاں تھِیاں اِنہاں اِچ توقیع، (مناشیر) ، محقق(مطلق)، نسخ، ریحان، رقاع اَتے تعلیق ہِن۔ بعد اِچ عربی خط نسخ دے ایرانی خط تعلیق کُوں رَلا کے ہِک نواں طرزِ تحریر ایجاد کِیتا ڳیا جیندا ناں ’’نسخ تعلیق‘‘ اِی رَکھیا گِیا بعد ’’خ‘‘ حذف تھی گیا تَاں ’’نستعلیق‘‘ آکھیا ڳیا۔

خطِ نسخ دے وچ دوائر گول ہَن تاں نستعلیق دے وچ دائرے بیضوی بݨائے ڳئے، حروف دی نوک پلک زیادہ خوبصورت کر کے ’’ج‘‘ دی ڳچی باریک کیتی گئی۔ اَتے ’د، ر‘ وغیرہ دے تلویں حصے کُوں باریک نوکدار کرڈتا ڳیا۔ اِیں خطِ نستعلیق دے مُوجد خواجہ میر علی تبریزی ہَن ڄیڑھے عہدِ تیموری 77ھ، مطابق 801ء اِچ خطاط اَتے شاعر ہَن اِنہاں دے بعد میر علی مشہدی دا ناں مشہور ہِے جِنہاں کُوں سلطان حسین تیموری نے ’’قبلۃ الکتابت‘‘ دا خطاب ݙتا۔ وَت میر علی الکاتب ہروی 909ھ میر عباد الحسینی قزوینی وَت اِنہاں دے بھݨیڄے عبدالرشید دیلمی ترتیب وار خطاطی دے پنڄویں امام آکھے ڳئے۔