جلال پور پیر والا دی ہک سوہݨی آواز سئیں ملک عبدالخالق نعیمیؔ

جلال تے پِیراں توں پُر ایں سوہݨی دھرتی تے اساں جیلے وی پیر پاتا ہیسے تاں اساکوں پیار کرݨ والی بے شُمار سنگت مِلی ھے۔ ایں دھرتی تے وسݨ والا ہر سنگتی بے لوث محبتاں ونڈݨ والا انسان نظر آئے۔ ایں وَسوں دے ہر واسی دا ادب ثقافت اتے کلچر نال ایجھا گاٖڑھا گاٖنڈھا ہے جیندے بارے مختصر وقت یا مختصر تحریر اچ اساں بیان نی کر سڳدے۔ اساݙی سویل سنگت دا ہک مَن بھانوڑاں محبوب سنگتی ملک عبدالخالق نعیمی پورے مُلکِ پاکستان اچ ہک سوہݨے تے وݙے ثناء خوان دی حیثیت نال سُنڄاتا ویندے۔ ایں گاٖلھ وچ وی کوئی شک نئیں جو ایہ جوان اساݙے دیس اتے دھرتی دا سوہݨا ، مِٹھا اتے مَن بھانوڑاں وݙا نعت خوان ہے۔ ملک عبدالخالق نعیمی کوں وی ایں گاٖلھ تے ماݨ ھے جو میں سرکار دے مداح خواناں تے غلاماں دی لِسٹ وچ ڳݨیا وینداں۔پیار کرݨ والے نعیمی بھِرا دا آکھݨ ھے جو خدا دا شُکر ھے میکوں محبوب مدینہ ؐدی محبت تے اولادِ علی ؑ نال عشق وراثت اچ مِلیے ۔ میݙا آخرت دا سرمایہ اِنھاں ہستیاں دی محبت ھے۔ کیوں جو آلِ نبی ؐ دے گھرانے دے سِواجہان اچ کُجھ کائینی۔عشق دے ایں رنگ اچ رنگیے ہوئے ایں مست وار سنگتی کوں اساں جݙاں وی پھرولیے تاں اساکوں ایندے اندرمحبت اتے عقیدت دی او انتہا مِلی ھے جیندی مثال نی پیش کیتی ونڄ سڳدی۔ ملک عبدالخالق نعیمی ہر رنگ اچ ڈھل ونڄݨ والا انسان ھے۔

ایں کھوٹے دور اچ دوستیں نال محبت گُزری صدی دے سچے انساناں وانگوں کریندے۔ ایندے اَلا اِچ او جادو ھے جو کئی کوہ تے موئی مونجھی سنگت وی ایندے سُر نال جی پوندی ھے۔ ایندی ذات نال جُڑئیے ہوئے اونویں تاں ڈھیر مسئلے ہِن جیرھے سمجھ توں ماوریٰ ہِن پر ہک اہم تے گھمبیر مسئلہ جیرھا میں کݙاہیں نی سمجھ سڳیا اوایہ ھے جو ایہ جوان سلسلہ چشت نال تعلق رکھدے یا قادری سلسلے دا ٻلدا ݙیوا ہے ،ایں بارے کوئی پتہ نی لڳدا، اکھیں دی تَس تے چس توں چشتی اتے گاٖلھ مُہاڑ کنوں کتھاہیں کتھاہیں قادری محسوس تھیندے۔ ایہ اَکھر ایندی سِک تے محبت میں توں لِکھوا چھوڑین ، ایندا لاݙ ہا یا ضد جو سوہݨا تُساں میݙے اُتے کُجھ لکھݨے، ایندے ایں محبت بھرئیے انداز کوں ݙیکھ کراہیں میں انکار تہوں نی کر سڳیا جو میݙی سوچ دے مطابق یاریں کوں رُساوݨ رب کوں رُساوݨ ہوندے ، غالباً بُلھے شاہ سرکار فرمایا ہا جو : ’’جے توں رب نوں مناݨاپہلے یار نوں منا رب مَن جاندا یار نوں مناݨا اوکھا ھے‘‘ ملک عبدالخالق نعیمی دے سوہݨے اَلا وچ اللہ دے سوہݨے محبوب دا ذکر تے اوندی آل تے اصحاب دی شان سُݨدیں دِل باغ باغ تھی ویندے اتے جے کݙاہیں نعیمی بھِرا موج اچ ہووے تاں پیر فریدؒ دی کافی نال او کیفیت طاری کر ݙیندے جو دِل دی دھڑکن خواجہ فریدؒ دے انمول لفظاں نال رقص کرݨ تے مجبور تھی ویندی ھے۔ صوفیاء نال محبت دی وجہ توں نعیمی سئیں جیرھا رنگ صوفیانہ شاعری کوں ݙیندا پئے اگر ایہ رنگ ایندی روح اچ رچ ڳیا تاں ایں مست فقیر دا انداز باقی سارے نعت خواناں توں نویکلا تھی ویسے۔ نعیمی سئیں دی شخصیت دا ہک پہلو ایندی خوش مزاجی وی ھے۔

خوش مزاج انسان دے اندر کتنے ڈُٖکھ ہوندن ایں گاٖلھ دا اندازہ اوندے سِوا ٻیا کوئی انسان نی کر سڳدا۔ اُردو ادب داہک عظیم شاعرتیغ اللہ آبادی جیکوں موجود عہد وچ مصطفےٰ زیدی دے ناں نال یاد کیتا ویندے آکھیا ہا: میرے روح کی حقیقت میرے آنسوؤں سے پوچھو میرا مجلسی تبسم میرا ترجماں نہیں ھے نعیمی سئیں دی خوش مزاجی وی میݙے اندر کئی کئی سوالیں کوں جنم ݙیندی ھے ۔ ایں جوان کݙاہیں وی اپݨے اندر دا ڈُٖکھ اپݨی سنگت نال سانجھا نی کیتا ’’بھانویں جو ݙو ں ٻیڑیں تے لَت رکھی کھڑے‘‘ول وی جوان دا حوصلہ بلند ھے ،خیر میݙی دُعا ھے جو اللہ اینکوں اپݨی حفظ وامان اچ رکھے۔ اوکھے راہیں تے ٹُرݨ والا ساݙا ایہ سنگتی صوفیانہ رنگ اچ ڈھل کراہیں صوفیاء دے نقش قدم تے ایں خواہش نال ٹُردا ویندے جو میں دُنیا توں نفرت جہیں بُرائی محبت عام کرݨ نال شایدمِٹ ونڄے ۔ اللہ سوہݨا ایں جوان کوں سُکھی صحت ݙیوے اتے ایندے اَلا دا ایہ سوز ڈُٖکھ توں مُسی تے مونجھ توں ہُسی سنگت کوں زندگی دیاں نویاں بہاراں عطا کریندا راہوے۔ (آمین)

(سید شہزاد حسین گیلانی)