اسد اشلوک
اسد اشلوک سرائیکی زبان دا شاعر ہے۔
ڄم پل
لکھو١٤ مارچ ١٩٩٠ء کو ڄمے۔ کوٹ جئی نال تعلق ہے.
تعلیم
لکھوگورنمنٹ ڈگری کالج ژوب توں تعلیم حاصل کیتی ہے۔
وفات
لکھو٦ مئی ٢٠٢٤ء سون٘وار کوں تھئی۔
کتاباں
لکھو- چھیکڑی ݙیوا
نمونہ کلام
لکھوہندِیرے
لکھوروح داری دی جھا ھے ݙاڈھی
ݙاڈھے مٹھے لوک ھن سارے
پیار محبت ونڈݨ والے
کہیئں کوں کجھ نہ آکھݨ والے
درگاہیں دے مݨ والے
جیندے پئے ہن ہالیں تونڑی
ساݙی ہوند دے ہووݨ والے
سارے نقشے چھاپے کھڑن
قد اساݙے ناپے کھڑن
اسداشلوک
شعر
لکھوکھڑ،کھڑ میکوں فوٹو دے وچ جڑ کے آوݨ ݙے
نہ اے ول کے ویلا ولسی نہ ھوسی دریا
اسد اشلوک.
شعر
لکھوٹھِل پئ ھے تاں ھولے ھولے اللہ پار پچئیسی
ٻیڑی ٹھیلوں ٻیڑی ٹھیلوں توں ڄو آدھا ہاویں
اسد اشلوک
ہوند
لکھوکڈاں لڳسی پتہ ساکوں
کڈاں آسی ، جاگ
ساوے تھیسن ، بھاگ
گھاڑو
لکھوکئی پورے کیتے می
کئی راتاں جاگے می
ہتھاں اتے سکیاں
چہرے اتے لاگے می
۔۔۔۔تاں ٻیڑی بݨی اے۔۔۔۔۔
ٻیٹ ٻیٹ جھاڳا می
وݨ وݨ پھولا می
کئو والا چپو ون٘ڄ
روہ وچوں ڳولا می
۔۔۔۔تاں ٻیڑی بݨی اے۔۔۔۔۔
پھٹا پھٹا چݨا می
پھٹا پھٹا جوڑا می
سوہݨا سوہݨا گھڑا می
مٹھا مٹھا رنگا می
۔۔۔۔تاں ٻیڑی بݨی اے۔۔۔۔۔
پار دی کوئی چھک ہئی
چھک وچ سک ہئی
سِک کوں ابھارا می
آپ کوں مارا می
۔۔۔۔تاں ٻیڑی بݨی اے۔۔۔۔
اسد اشلوک
حق سچ
لکھوون پونے بندے ملے
ون پونے ڳالھیں سنڑے
ون پونے ویلے ݙٹھے
جنگلاں دے وچ میلے ݙٹھے
وت وی لگدے کجھ نی ݙیٹھا
تونڑیں تئیں روہ ساوے کیتے
تونڑیں تئیں دامان وسایائے
تونڑیں تئیں کائنات بنڑائ اے
بے شک حق اے ہووݨ حق اے
اتنے تونڑی ہر کئیں منے
تیݙا ھووݨ کئیں نی منا
(اسد اشلوک)
سنگت دے ناویں
لکھو[[[سنگت دے ناویں کجھ ڳالھیں ]]]
اݨ سونڑی اݨ ݙٹھی ڳالھ کریسوں نئیں
اساں کوئ وی کوڑی ڳالھ کریسوں نئیں
کئیں ڳالھوں کئیں بندے دا دل ݙکھ پووے
مر پوسوں کوئ اینجھی ڳالھ کریسوں نئیں
سدھے سادے شودھے جیاں بندے ہسے
ملݨ کیتے وݙی ڳالھ کریسوں نئیں
اوروں ھے تاں ہر ہک ڳالھ سر اکھیں تے
پروں دی کوئ پرلی ڳالھ کریسوں نئیں
گندا مندا کملا رملا ہر کوئ آکھے
سئیں دے ہوندے آپنڑی ڳالھ کریسوں نئیں
جہیڑی ہوسی پٹھی سدھی منہ تے ہوسی
کنݙوں پچھوں چوری ڳالھ کریسوں نئیں
اسد اشلوک
کافی
لکھواللہ تیݙیاں منݨ والاں
واہ واہ آپنڑاں آپ منایا اے
جنگلاں دے وچ وسوں کیتی
روہاں تے ونج دیرے لائے
ہر ہک دور دے اڳوں ٹرے
ویلے کوں محتاڄ بنڑایا اے
اللہ تیݙیاں منݨ والاں
حق سچ دی پہچاݨ کرای
کْل کائنات دا سوہاں کیتا
اپنڑی میں دا ڳاٹا گْھٹا
ہر ازمائش کوں سر تے چایا اے
اللہ تیݙیاں منݨ والاں
ڄتھاں ڄتھاں جھوکاں لائیاں
اکھیں نال میں ݙٹھی ٻیٹھاں
اڄ میں تیکوں منی ٻیٹھاں
جھاہ جھاہ تیݙا عشق ونڈایا اے
اللہ تیݙیاں منݨ والاں
واہ واہ آپنڑاں آپ منایا اے
اسداشلوک
کافی
لکھوسِیندھاں سِترے اساں اپنڑے
کجلے پا کے ٹرے
راہ ویندے کہیں ویلے دا
کوئ لحظہ آیا یاد
اساں ول او لحظہ اپنڑے
نال رلا کے ٹرے
راہ ویندے کہیں ھکل ݙتی
اساں ݙکے پیر
کوئ نہ نظرا چار چپھیروں
ݙیکھ ولا کے ٹرے
راہ ویندے کہیں دھاڳا ٻدھا
ٻݙھی ٻوہڑ نال
اوندے کٹھے راہ ویندے کجھ
حال ونݙا کے ٹرے
راہ ویندے کہیں دوکھا ݙتا
اساں چھوڑا راہ
اساں کہیں نہ کہیں کوں اپنڑاں
رستہ لا کے ٹرے
اسد اشلوک
کافر کوٹ
لکھوساݙی روح دے نال کوئی سانگھا ہے
اِیں اُڄڑی جھوک دے واسِیاں دا
ڄئیکوں ہر ہک واہر لَتاڑا ہے
کئیں لُٹیا پُٹیا سَاڑا ہے
سچ ساݙے کول لُکایا ڳئے
کُل قِصہ ݙیکھ وٹایا ڳئے
جِتھاں کوئی وی کافر آیا نی
ساکوں کافر کوٹ ݙسایا ڳئے
اسد اشلوک
ڄُل کوئی اساں اینجھی نگری ڄُلوں
لکھوڄُل کوئی اساں اینجھی نگری ڄُلوں
ڄتھاں مُلاں مُول نہ ہووے مُلوں
ڄتھاں اساں پتھر تھی نہ سڳوں
ڄتھاں اساں لوݨ دے وانگوں گُھلوں
ڄتھاں اساں عشق ہمیشاں ونڈوں
ڄتھاں اساں عاشق عاشق ہُلوں
جتھاں اساں قصے ٻیٹھے لِکھوں
ڄتھاں اساں پناں پناں کُھلوں
ڄتھاں اساں اپݨے پچھوں ٹروں
ڄتھاں اساں اپݨا آپ نہ بُھلوں
اسد اشلوک
کئی دھاڳے ٻدھے آپ
لکھومنیاں آپ منوتیاں کئی دھاگے ٻدھے آپ
دِل دریا درگاہیں تے ونج ݙیوے ٻالے آپ
لحظہ ہوندے سْکھ سِراندی لحظہ ہوندی مونجھ
عشق انوکھی یار بیماری گَھٹے وَدھے آپ
راس نہ آئی دنیاداری ساکوں کیندے نال
آپݨا آپ ڳولیندے رہ گئے اَٹھے ویلے آپ
کھِل ہر منہ تے ݙیکھݨ سانگھے ترلے کیتے سئہہ
جگ جینداں دے میلے وچوں روندے ولے آپ
پندھ نی تھیندے ھݨ پیریں توں ݙاڈھے تھکے پیر
روح روہاں دے رستے ڄاݨے گَلے پِھٹے آپ
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,
میراث
لکھومونجھ کولوں مرثیہ ساݙے
حصے دے وچ آیا
اساں آپݨا ھووݨ آپڑیاں
مونجھا نال ہنݙایا
آپݨی منزل آپ ھے ڳولی
رستہ آپ بنڑایا
پچھے اساں طبلہ واڄا
دول ھے ڳل وچ پایا
اللہ ڳول ݙکھایا
اسد اشلوک
اٹھ پاہر
لکھواَٹھ پاہر
پؤ پُھٹدی کوں پیرے پِھٹے
سِجھ اُبھرے سُکھ سُتے
ݙیکھ ݙوپاہر ݙراوے ݙِتے
پےشِیں جھیڑے جُتے
ڈَھلدی دیگر دُھوݨی دُکھی
سیک نِماشاں مُتے
رات اندھاری کالک مَلی
دَھمی دے کھنمب کُھتے
ساݙے لِکھے ساݙے لیکھے
اَٹھے پاہر بے رُتے
اسد اشلوک
غزل
لکھوکِکریں تے ول ماکھی ٻاہوے لئیاں ٻور وٹاون
ٻیٹ ولا کے ساوا تِھیوے پُھل سرمِیاں چاون
اساں اصلوں ایہو جیہاں خاب کوئی نا ݙیکھوں
ڄیندے ݙٹھے اکھیں وچوں رتِیاں ہنجوں آون
اوں وستی دا پیرا ڳولوں جتھاں اڄ وی جیویں
ݙانداں دے ڳل ڳانیاں ہوون اُٹھ کچاوے پاون
تساں بھان٘ویں ڄو وی آکھو بے شک ودے آکھو
اساں آکھوں اٹھے ویلے جُھمراں لڳیاں راہون
ایں واری جو شاہ عیسی دا میلا ݙیکھݨ ویسوں
درباری کوں آکھی آسوں بِل دا کوٹ وساون
اسد اشلوک