ابو اسحاق شامیؒ

شیخ ابو اسحق شامی دا لقب شرف الدین ہئی۔ خلیفہ چہارم حضرت علی دی نانویں پشت توں ہن. ابو اسحٰق شامی چشتی ملک شام وچ پیدا تھئے، ہیں لحاظ نال شامی سݙویجے۔ قصبہ چشت وچ تعلیم و تربیت تھئی۔ آپؒ نے 940 ء 14 ربیع الثانی 329 ھ کوں وصال فرمایا. بعض دے مطابق شام وچ رہے تے اتھائیں وفات پاتی تے اتھائیں دفن تھئے۔

سلسلہ چشتیہ دے حقیقی بانی

درویشاں تے فقراء دے اہم سلسلہ، چشتیہ دے بانی ہن۔ مرشد نے جیہرلے ناں پچھا تاں ابو اسحٰق شامی ݙسا۔ مرشد نے آکھا، اج توں لوگ تیکوں ابواسحٰق چشتی آکھسن تے جیہڑا وی تہاݙے سلسلے وچ داخل تھیسی، چشتی سݙویسی ۔ ہیں نسبت نال سلسلہ دی ابتدائی شہرت وچ چشتیہ انہاں دی وجہ نال تھئی۔ آپؒ دے پیرو مرشد نے آپؒ کوں ایہ بشارت ݙتی کہ تساں اہل چشت دے امام بݨسو۔ چنانچہ آپؒ اپݨے وطن چشت واپس آئے تاں ’'’قطب چشتیہ '‘‘دے لقب نال مشہور تھئے۔ آپؒ دے بعد مزید چار مشائخ دا تعلق وی چشت نال ہئی۔ انہاں وچ ابو احمر ابدال چشتی، ابو محمد بن ابو احمد ابدال چشتی، ناصرالدین، ابویوسف چشتی تے مودود چشتی دے اسمائے گرامی مشہور ہن۔ حقیقت ایہ ہے کہ چارے بزرگ، دین دے ستون منے ویندے ہن۔

مزار

آپؒ دا مزار مبارک شہر عکہ، شام وچ ہے۔ سیر الاقطاب دے مصنف نے لکھا ہے کہ آپؒ دے وصل توں گھن کے اج تک آپؒ دے مزار تے ہک چراغ روشن ہے جیہڑا کݙہیں نی وسمدا۔ اوہ شام توں سویر تک روشن رہندا ہے باد و باراں دا کئی وار طوفان آیا۔ مگر رات دے وقت ایں چراغ کوں نی وسما سڳا۔ ایہ چراغ ایں فارسی شعر دی عملی تصویر ہے:

اگر گیتی سرا سر باد گیرد

چراغ مقبولاں ہرگز نمیرد