ابراہیم بن ولید
ابراہیم بن ولید، پورا ناں ابراہیم بن ولید بن عبد الملک (عہد:126ھ/744ء تا 127ھ/745ء) (عربی زبان وچ : ابراهيم ابن الوليد بن عبد الملك، انگریزی زبان وچ : Ibrahim ibn al-Walid) ہک اموی خلیفہ ہئی۔ اس ٻہوں گھٹ وقت کیتے حکومت کیتی ہئی۔ یزید ثالث دی 126ھ وچ وفات دے بعد تخت نشین تھا۔ ابراہیم بن ولید ذی الحجہ 126ھ وچ تخت تشین تھیا۔ یزید ثالث نے حکومت دے مفاد کیتے کوئی کم نہ کیتا ہئی۔ اوہ کمزور تے برائے ناں خلیفہ ہئی بالکل ہیں طرح ابراہیم بن ولید نے وی حکومت کیتے کوئی کم سر انجام نہ ݙتا تے اوہ وی بے حد کمزور تے برائے نام خلیفہ ہئی۔ 127ھ وچ خلافت دے تھوڑے عرصے بعد ہی اوہ اپݨے مخالفاں دے خوف توں حکومت چھوڑ کے بھڄ نکلا۔ اس اپݨے عہد وچ عبدﷲ ابن عمر کوں عراق دا والی مقرر کیتا ہئی. ابراہیم بن ولید دے والد دا ناں ولید بن عبدالملک ہئی۔ اس دی تعلیم دے بارے وچ کوئی خاص معلومات حاصل نی ۔
بیعت وچ اختلاف
لکھوابراہیم بن ولید ہک برائے نام خلیفہ ہئی کیونکہ اس دی خلافت کوں تسلیم نی کیتا گیا۔ صرف چند لوگاں نے بیعت کیتی ہئی۔ اکثریت نے بیعت نہ کیتی ہئی۔ اوہ کݙہیں خلیفہ دے لقب نال پکارا ویندا تے کݙہیں امیر دے لقب نال پکارا ویندا ہئی۔ ہک جمعہ وچ لوگاں نے اینکوں خلیفہ آکھ کے سلام کیتا تے ݙوجھے جمعہ کوں محض امیر دے لقب نال، آئندہ جمعہ کوں نہ خلیفہ آکھا تے نہ امیر آکھا۔[١] ابراہیم بن ولید ہیں تذبذب دے عالم وچ چار مہینے دے عرصہ تک خلافت تے فائز ریہا۔ ہک روایت دے مطابق اوہ کل ستر (70) ݙیہنہ تک خلیفہ ریہا۔[٢]