ابرار

ابرار سرائیکی زبان دا شاعر ہے۔

نمونہ کلام لکھو

دستور فراق دی دنیا دا رت پی کے جگر دی چس لیندائے.

جہڑی رُنیاں ای پوری نہی ھوندی انسان نوں اتنڑی کس لیندائے.

بھُلا ودا ایں توں ابرار دا دل کر نبیاں نوں بے وس لیندائے.

یوسف دا ہجر یعقوب جیہاں توں اکھیاں دا چاننڑ کھس ای لیندائے.

متهے لگ بیمار دے ساہاں دا ضامن ۔ توڑے آ کے واپس ول ونج

میں تاں سئے سمجهایا اے اکهیاں نوں ۔ دس لڑهدی ہنج دے حل ونج

تے ہنڑ ہسڑ "ابرار" مریندی پئی اے ۔ کجھ آپ اودر نوں ٹهل ونج

تیرے بنڑ ڈٹهیاں پیا مردا هاؤں ۔ او جیڈا شیر خدا دا ایں ٹل ونج

میں تاں غربت نوں استاد سمجھیناں

جس وڈے وڈے سبق سکھائے چا

..

اس سجنڑ دے روپ اچ دشمنڑاں دے

مونہوں نقلی پردے لاھے چا

..

ارمان لاچار نوں بہوں ہویائے

رکھ دل تے سل منوائے چا

..

لئے کاغذ ناں کر شاعری دا

سارے دکھ ابرار لکھائے چا

لگے کلر جے سنگت دے ایریاں تے مضبوط چوبارے ہل ویندن

سوکے کاٹھ دے وانگوں بندیاں نوں لگے گھونڑ تاں اندروں گل ویندن

ڈٹھے وقت دے شاہ وی پھاسی لگدے جداں بخت دےساۓ ڈھل ویندن

کوئ بشر ابرار غریب نہ ہووے بندے غربت ویکھ کے مل ویندن